Bu kez buradan çok eğlenceli bir serüven paylaşacağım. Konumuz düğün. Tatlı arkadaşım Mehmet Şükun’un düğünü. Mehmet zaten ilkleri yapmaya kararlıymış, denenmemişi yapmanın vizyonu var onda. Türkiye’nin en güzel otellerinden Maxx Royal, ilk kez Mehmet ve Dila’nın düğününe ev sahipliği yaptı.
Bu düğün elimin değdiği ikinci düğün oldu. İlki Azerbaycan’da Fairmont Hotel’de olan kardeşimin düğünüydü. Azerice düğün ‘toy’ demek. Bir ‘shot gun’ toy olduğundan çok kısa zamanim vardi. Mevcut işlerimden tatlı ve çiçeklileri kullandım.
Duvarlara çiçekli rölyeflerim ve üç boyutlu tatlı tablolarım asıldı.
Salonu ‘cupcake’ heykellerimle donattık. Yemek masalarina ise misafirler icin hediye mini kek heykelciklerim yerleştirilmişti.
Düğün pastası da konsepte uygun ‘cupcake’ heykelleri gibiydi. Kremasını İstanbul’da Nişantaşı’nın klasik pastanesi Polen’e yaptırdım. Turuncu rengini bal kabağından üretitim, tadı da yanında ‘bonbon’ oldu… Balkabak ve çikolata çok yakıştırdığım bir ikili. Öyle karar verilmiş, üzerine düşünülmüş bir uyum değil bu… Tam bu yazıyı derlerken farkettiğim bir uyum. Sevdiğim şeylerle hayatın akışına kapılmakla elde ettiğim harmoniyi paylaşıyorum burada.
Soyadımızı temsil eden ‘Yıldız Cupcake’ keklerin arasında yerini aldı. İmitasyon düğün pastalarının küçük bir kısmı gerçektir ya, bizde tam tersi olmuş tesadüfen 🙂
Damat kardeş İngiliz misafirine ‘Dream Love’ı anlatırken…
Gelelim İstanbula… Maslak’da stüdyoma yürürken ofisi yakında olan Mehmet ile karşılaştım. ‘Dilayla evleniyoruz düğüne bir şeyler yapalım!’
Kısa bir zaman içinde stüdyomda buluştuk. Mehmet önce rahatsız olduğu klasiklerden bahsetti:
M: Bütün düğünlerde olur ya dans pistine gelin damadın baş harfleri yazılır. Nolur ona bir şey düşün Sevincy…
S: Hmm
‘Dance Floor’ adı üstünde ne güzel bir platform sanat yapmak için! Yaşamın muhteşem hediyesi sevdiklerinle dans etmek…. Dünyanın her bir yanında müziğin en güncel halini sevdiklerinle tükettiğin anlar paha biçilemez. Ben çok aldım bu hediyeyi, umarım hayat aynı cömertlikle devam eder bunu bana vermeye.
Maxx Royal’deki eğlencemizin büyük bir parçası kalıcı olmalıydı ve karar verildi: Dans pisti resim olacaktı…
Dev resim için boyalar hazırlaniken Dila ve Memo son provalarini yaptılar. Benim penceremden bakıldığında boyayacağım yüzeye ayak izlerini bırakıyorlardı 🙂
Sonrasında bu resim farklı ebatlarda parçalara ayrılıp yeni hallere bürüneceğininden her parçayı farklı kılacak bir soyutlama yaptım.
Ve DANCE FLOOR hazır.
Projeksiyonda göstermek için VR stüdyomdan kromozom çizimlerimden oluşabilecek bir video önerdim. Yaklaşık 50 kromozom çizimimin video ve fotoğraflarından iki buçuk saatlik bir video hazırladım.
Dila ve Memo Michael Jackson – The Way You Make Me Feel ile piste çıktılar.
Masamız da çok eğlenceliydi. Damat her masaya bir ‘quote’ yazmış. Bizimki “The way to get started is to quit taking and begin doing.” Bir yıl sonra bunu kullanacaktım, iki harfi atıp 🙂
Düğün süresince dans pisti resmi, asla tekrarı olmayacak milyon şekle girdi.
Bir ara resme temas etmek istedim… Banu’ya bakıp:
S: Ne güzel yapmışım ya, yatalım mı üstüne?
B: Yatalım mı?
S: Yatalım mı?
B: Hadi!
Ve yattık 🙂
Bir sonraki akşam kumsalda yapılacak party için bir emojimi ‘Center Piece’ yapalım dedik.
İki yüzlü emojimin bir yüzü sahneyi diğeri denizi izledi. Küratör Damat, eserimin hakkını hem romantik hem çağdaş hem de fütüristik bir ışıklandırmayla verdi. Bayıldım!
Damat Küratörümle verdiğimiz bir diğer sürpriz de kalıcı olacaktı. Seçkideki diğer işlerim gibi bunlar da ‘recycled art’ serilerimle paralel fonksiyonel parçalar olarak 40 şanslı kişiye gidecekti. Davetli sayısına göre rakamın bu şekilde
minimal olması onları değerli yaptı. Bu parçalar “Bonbon” koleksiyonumdan sapkalar. Kısaca çıkış noktasını belirtmek isterim:
Stüdyoda önlük, tulum veya paçavra yerine iyi hissetmeme yardımcı olacak sevdiğim kıyafetlerimi giyerim ve neredeyse hepsi boyanır. Böylece tüketilip atılacak bir şey yerine, biraz renklenmiş ve anlam kazanmış olarak var olmaya devam ederler. Bu akışımın parçası olan giyilebilir şeyler ben ve çevremin ilgisini çekince onları fotoğraflamaya başladım. Amerika’ya taşındığımda VR’ım yoktu, Canon 6D sınırları içinde üretiyordum ve bir fotoğraf kitabı üretmeyi amaçladım.
Los Angeles’da bir çok parçayı ‘homeless’ lara verdim poz karşılığında. Hem onlara çok yakıştı hem de parlak renklerle karanlık görüntülerine kontrast oldu. Ancak pahalı gözlükler karşılığında bile poz cimriliğiyle karşılaştım. Amaç ne olursa olsun ‘Homeless Hunt’ zor bir mücadele. Asıl düşündürmek istediğim şey, momentumu yaratan dualitenin bu bölgeye has boyutuydu. Dünyanın en güzel evlerinin olduğu yer aynı zamanda dünyanın en çok evsizin olduğu yer California… Şu anda kitabım için yaklaşık 250 fotoğrafım var, bir o kadar daha üretmeyi amaçlıyorum.
Ancak düğün sürprizi olarak bu şapkaları hazırlamaya pek vaktim de yoktu. Akışa bıraktım, yani son güne… Aslında, aynı güne:)
Düğün sonrası ‘hangover’ iken ancak doğanın içinde bir jaquzzi’de, masajların en güzeli ‘hydro-massage’ ile, renkleri terapi olarak gören sevgi dolu bir arkadaş da varsa eğer, 40 şapkaya seve seve resim yaparım 🙂
Merve ile şapkaları köpükler içinde boyadık. Onun boyamasını izleyip müdahale ediyordum ister istemez… “Akıştayım karışma” diye yanıtlıyordu. Bu cevap bu ana kadar bir çok kez geldi aklıma…
Party başladıktan sonra da ‘DJ booth’un önündeki halıyla kaplı masaya koyduk hepsini. Masamıza gelenler bir şapka seçti, hangimize ait olduğu seçimin sürprizi oldu. Ve biz de o anda Sevincy veya Merve Tüfekçi olarak eserlerimizi imzaladık.
Çok da yakıştı arkadaslarımıza…. İki yıl evvel, BOY – BOY şapkalara Nutella görünümündeki boyamla BON BON yaptığım koleksiyonum en özel ikilisi Dila-Memo’ya hediyem oldu.
Bu buket düğünlerde yakaladıklarımın üçüncüsü… Ama benim hakkım değil, çünkü o bir basket topu değil! Hemen önümdeki kızın kucağına düşer düşmez ben kaptım. Basketbol zamanımdan gelen bir refleks ile…:) Buketi kendi tasarladığım saksıya biraz ekleme yaparak gerçek sahibine yolladim, ama bir yıl sonra… 🙂
Aradan 11 ay geçti ve İstanbul’a gelen dans pistimizi Mehmet’in ofisine transfer ettik. Büyük parça ayırıp toplantı masası için yaptırdığımız bir platformun üstünü kapladık.
Bu arada, en son düğünde ürettiğim şapkalardan sonra, tam bu aralar yeni bir koleksiyon daha hazırlamıştım. Yaklaşık bir yıl boyunca aklıma gelen formları yeni şapkalara döktüm. Yardıma gelen arkadaşlarım da modellik yaptı.
Meğer Küratör Damadımız harika bir fotoğrafçıymış… Bu da baş yapıtı:
Malüm sigara izmarit izleri, transfer sürecindeki kazalardan kaynaklı yaraları kapatmak için yeni dokunuşlar gerekti… Yüzeye “The way to get started is to quit takin and begin doin.” yazdım.
Platformun duvarına da 4 metre uzunluğunda bir resim düşündük. Ve küratör noktayı koydu: FLOW
Selhan da yardıma geldi. Eline maket bıçağı yakışmadı ama bize sevgisini verdi.
Buradaki her detay mantığımız değil kalbimizle hayata geldi. Aynen bu resim (live photo’dan oluşturuldu) gibi provasız. Hiç düşünmeden, birbirimize güvenerek, açık ve şeffaf olarak.
Hayatta sevgi sonsuz. Bol bol tatmak dileğiyle…
SEVINCY
