Koşulsuz sevginin ne olduğu hakkında eminim hepimiz birçok kez kafa yormuşuzdur. Karşınızda ki size ne yaparsa yapsın sevmek mi? Her şeyi ve herkesi kabul etmek mi? Yargılamadan, kızmadan, soru sormadan anlamaya çalışmak mı? Peki ya hangisi ya da hepsi mi?
Koşulsuz sevgi; herhangi bir canlıyı hiçbir beklenti içerisine girmeden sevebilme halidir. Yani şart koşmadan sevmektir diyebiliriz. Ama beklenti ya da karşılık olmadan birini nasıl sevebiliriz? O zaman önce normalde birini nasıl sevdiğimize bakalım. Annemizi severiz; bize güzel yemekler yaptığı, bizi büyüttüğü için, çamaşırlarımızı yıkadığı, uyurken üstümüzü örttüğü; yani annemiz olduğu için. Arkadaşımızı severiz; bizi dinledikleri, birlikte alışveriş yapabildiğimiz, birlikte gülebildiğimiz için. Sevgilimizi severiz; bize hediyeler aldığı, sinemaya götürdüğü, yemek yaptığı, musluğu tamir ettiği, kendimizi güvende hissettirdiği için. Bakkalımızı severiz; bize ekmek verdiği, günlük süt ayırdığı, evimize siparişlerimizi getirdiği için.
Peki bütün bunların tam tersi olsaydı, yine sevebilir miydiniz tüm bu insanları? Cevap hayır sanırım. Bu durumda sevgi ihtiyaçlarımızın giderilmesinden doğan bir sonuç halini almıyor mu? Hem beklentilerimizi karşılamayan birini, birilerini niçin sevelim ki? Gerçek sevginin tadına varmak, kendinizi çok daha iyi hissetmek, huzurlu olmak, kendinizi yormamak için. Şimdi esas mesele bunu nasıl başaracağımız.
- Her ne yaparsanız yapın karşılık beklememelisiniz; yani beklenti içerisine girmemek “ben ona bunu yapmıştım o da bana, bunu yapmalı” unutmayın; yaptığınız şeyi siz yapmak istediniz, bu sizin tercihiniz.
- Sonuca değil sürece odaklanmak. Sonunda bir şey olmasını umarak yaparsanız bu sizi beklentiye çoğu kez de hayal kırıklığına uğratır. Sürece odaklanmak ise yaptığınız şeyin keyfini çıkarmanızı sağlar.
- Evcil bir hayvanla birlikte yaşamak, sokakta yaşayan hayvanları sevmek, beslemek ya da çiçek büyütmek. Hem hayvanlarda ki koşulsuz sevgiyi fark etmek, hem de kendinizde saklı tuttuğunuz koşulsuzluğu fark etmek için. Örneğin eviniz de bir kediniz var. Siz ne verirseniz onu yer, siz hangi oda da yaşamasına izin verirseniz orada yaşar. Başka bir odaya girdiği zaman kızdığınızda, hoşlanmadığı bir yemek verdiğiniz de ya da hiç yemek vermediğiniz de size hala aynı sevgiyi besleyecektir. Hala gelip bacaklarınıza dolanacak, hala kucağınız da yatacaktır.
Elbette bu sizden yemek talep etmeyeceği, kapalı kapıların arkasını merak etmeyeceği anlamına gelmez; fakat sizi ne daha az ne daha çok sever. Sadece “sever” madalyonun diğer yüzünde ise sizin ondan bir şey bekleyememe durumunuz söz konusudur. Köpeğinizi eğitirsiniz; ayakkabıları parçalamaması, çöpü karıştırmaması, ortalık yere tuvaletini yapmaması için. Fakat bunlardan herhangi birini hatta hepsini birden yaptığında bir süre kızıp sonra döner sarılırsınız ve durumu komik bulursunuz. Köpeğinizden, kedinizden, kuşunuzdan size yemek yapmasını, doğum gününüz de sürpriz parti düzenlemesini, çöpü dökmesini bekleyemezsiniz. Beklemediğiniz için de ona kızamazsınız, küsmezsiniz ve ondan ayrılamazsınız.
İşte böylelikle kayıtsız şartsız, hiç bir ihtiyacınızı gideremeyecek bir canlıyı sevmiş olursunuz. Bir bitki yetiştirdiğiniz de aynı durum söz konusudur. Bir bitkinin maddi olarak size hiç bir faydası dokunmaz. Sadece varlığıyla etrafı güzelleştirir. Yani aslında sevmeniz için “var olması yeterlidir” başka hiçbir gerekçeye ihtiyaç yoktur. Kısacası olanı olduğu gibi kabul edip, herkesin bir zamanlar tertemiz saf, küçük bir bebek olduğunu, zamanla kirlendiğini, yıprandığını kabul edip. Sadece var olduğu için “yaratılanı sevmek yaratandan ötürü” deyip, hiçbir karşılık görmeyi ummadan sevmek.
Koşulsuz sevmek tabiki her şeyi kabullenip, hiçbir şeye hayır dememek, bizi mutsuz eden insanları hayatımız da tutmak anlamına gelmiyor. Hatta bazen “sevmek” sırf siz onu seviyorsunuz diye yanınızda tutmak yerine onu özgür bırakmak anlamına da gelebilir.
